Светлана Алексиевич – Цинковите момчиња

„На кој јазик зборуваме со самите себеси, со другите? Ми се допаѓа јазикот на живиот говор, со ништо не е обре­менет, пуштен е на слобода. Во него сè е разиграно и весело – синтаксата, интонацијата, акцентите – па чувството може точно да се реконструира. Јас го следам чувството, а не на­станот. Како се развивале нашите чувства, а не настаните. Можеби она што го правам прилега на работата на истори­чарот, но јас сум историчар на она што исчезнува без трага. Што се случува со големите настани? Тие се преселуваат во историјата, додека малите – но главни за малиот човек – исчезнуваат без трага. Денес едно момче (поради својата кревкост и болешливост, едвај личи на војник) раскажува­ше колку е необично и истовремено занесно да се убива во група. И колку е страшно да се застрела некој.“

„Животот е незамисливо уметнички сам по себе и – колку и да звучи сурово – особено уметничко е човековото страдање. Темната страна на уметноста.“

„Оддавајќи ѝ признание на личната храброст на војни­ците и офицерите, испратени од Брежњевото раководство на КПСС да се борат во туѓа земја, која претходно ни беше пријателска, искрено споделувајќи ја болката на мајките чии синови загинале по авганистанските планини, писа­телката, воедно, во оваа книга бескомпромисно ги разо­бличува сите обиди да се хероизира и романтизира срам­ната авганистанска војна, ја развенчува лажната патетика и бомбастичниот патос.“