„Истанбул беше сказна“ на Марио Леви е сага за едно еврејско семејство од Истанбул, којашто опфаќа три генерации. Како сведок или како детектив којшто собира докази, нараторот шета по тесните улички на старите етнички квартови на Истанбул, собирајќи „сказни“, приказни за нивните жители, минати и сегашни, за луѓето коишто се чувствуваат се` помалку и помалку удобно во својот сопствен град, за трансформацијата на Истанбул од етнички разнообразната престолнина на Отоманската империја во предоминантно турски бизнис центар на републиканска Турција, Турција создадена од Ататурк и Инону. Неговите напори се напори на човек којшто се обидува да ја состави сложувалката во која на крајот мора да се вметне и себеси. Тој собира безброј сцени и слики – „стари фотографии“ – но никогаш не е задоволен од крајниот исход што го реконструира од нив. Како сведок, како набљудувач и протагонист, тој истовремено е и во приказната и надвор од неа. Заокружувањето на приказната е прологот во кој нараторот ја најавува својата цел со раскажувањето на овие приказни и епилогот во вид на писмо до анонимен примател, во кое нараторот, меѓу другото, раскажува за средбата во едно кафеанче со Двојникот, којшто на крајот испаѓа дека е самиот тој на стари години.
Андреј Ал-Асади – Утрото на бессоните
200,00 ден„Утрото на бессоните“ е втората збирка раскази од Андреј Ал-Асади, по „Друго минато“ (Темплум, 2018), за која ја доби наградата за дебитантско прозно дело „Новите!“. Во оваа збирка Ал-Асади одлучно и бескомпромисно го „истражува“ младиот човек во својот урбан контекст, во својата психолошка замрсеност, соочен со безизлезност, заробеност, несоодветност, меланхоличност, честопати отсликани со очудувачка и онирична форма, водејќи го читателот по патот на некоја друга, помалку позната или непозната човечка свест и потсвест. Патот по кој авторот го води читателот минува низ фантастични и завиени предели, притоа искажувајќи ја „многуслојноста“ на себеспознавањето на главните ликови, но исто така преточувајќи ја во алегорија за животот на урбаниот млад човек. Но, сево ова Ал-Асади не го искажува со неоснован бунт и младешки пркос, туку напротив, неговото пишување се одликува со самоуверена и концизна мисла, која засегнува пошироки, универзални и безвремени прашања што ја измачуваат човечката мисла (себеспознавањето, духовноста, несфатеноста, младешкиот идентитет…).